کفش اسپرت مردانه خارجی مربوط به عصر برنز و آهن ، از جمله، از طریق یافته‌های اجساد باتلاقی حفظ شده‌اند. در منطقه سکونت سلت ها ، Opanques به عنوان کفش استفاده می شد.
از حدود 500 ق.م Bundschuh ظاهر می شود. تعدادی کفش هم از امپراتوری روم و هم از قبایل آلمانی از دوره رومی استانی باقی مانده است .
در زمان های قدیم کفش های ساده به یک ملک رایج تبدیل شدند. بسیاری از نقاشی‌های دیواری و سفالی حاوی اشاره‌ای به انواع مدل‌های کفش هستند که در مناطق مختلف پوشیده می‌شوند.
صندل های بنددار مصری با بند های محوری که به صورت مورب در پشت پا قرار دارند و همچنین صندل های رومی که گاهی اوقات بند آنها به زیر مفصل زانو می رسید و اصطلاحاً به اصطلاح صندل چکمه می رسید، شناخته شده اند.
از اواخر قرن چهارم، کفش ها و دمپایی های بسته به ویژه در حوزه نفوذ بیزانس ظاهر شدند .
یافته‌های باستان‌شناسی و تصاویر معاصر این نتیجه را می‌دهد که در قرون وسطی (800 تا حدود 1500 پس از میلاد) در شمال و مرکز اروپا در سکونت‌گاه‌های شهری عمدتاً کفش‌های چرمی با طرح دوخته می‌پوشیدند .
این کفش‌های برگشت‌پذیر که ابتدا از داخل دوخته شده و سپس به راست می‌چرخند، به‌ویژه در قرون وسطی مشهود است.
تاثیرات مد ارتفاع شفت و برش های این کفش های برگشت پذیر از ابتدای قرن دوازدهم متفاوت بود. بسته به نوع بسته شدن، کفش های توری، دکمه دار، لغزنده و بند دار و در قرن سیزدهم نیز چکمه وجود داشت.
در قرن 11 و 12، انگشتان مخروطی و پاشنه های نوک تیز غالب بودند. در طول 150 سال آینده، اشکال گردتر، که به نوبه خود با اشکال نوک تیز عجیب و غریب در طول قرن های 14 و 15 جایگزین شدند.
پس از جنگ‌های صلیبی ، کفش‌های ظریف بر اساس مدل‌های شرقی (؟) در میان طبقه بالا مد شد، به اصطلاح کفش‌های منقاری که از جلو خم می‌شدند و تا حدی باریک می‌شدند .
طول توری نشان دهنده وابستگی به یک کلاس بود و در کدهای لباس گنجانده شدبه شدت تنظیم شده است. این مد در قرن چهاردهم تجلی خاصی پیدا کرد.
