چایوالاس – فروشندگان غرفه های خیابانی یا کنار جاده ای که چای ماسال کیلویی می فروختند – بین جنگ جهانی اول و دهه 1930 شروع به افزودن ماسالا به چای کردند. این نوآوری احتمالاً از آن دم‌نوش‌های طبی آیورودا و مسلمان الهام گرفته شده است – و به این دلیل که چای ارزان طعم تلخ و قوی داشت.
انجمن در دهه 1930 توجه کرد و شروع به بازرسی غرفه‌های چای کرد تا از گسترش این روش جلوگیری کند، حتی فروشندگان چای رقیب را که با ادویه دم نمی‌کردند به بیرون فرستاد. خدمت و در نتیجه سود کمتر.
در حالی که تحقیقات من در حال انجام است، من گمان می‌کنم که بسیاری از چای‌والاها چای را کم نمی‌کنند: بیشتر دستور العمل‌های چای ماسالا به همان اندازه (یا بیشتر) چای به اندازه یک فنجان ساده نیاز دارند.
اما انجمن آن غرفه‌های چای را که از ماسالا استفاده می‌کردند، تعطیل کرد و آن را تقلب در این محصول خواند.
همانطور که تاریخ ثابت می کند، این پایان ماسالا چای نبود.
چای
ثنا جاوری کادری، مالک شرکت دیاسپورا، یک شرکت ادویه جات پایدار تک منشا که زردچوبه و سایر ادویه ها را برای مصرف کنندگان و تولیدکنندگان چای عرضه می کند، می گوید: «افزودن ادویه ها واقعاً یک اقدام شورشی علیه انگلیسی ها بود. بنابراین، به عنوان نماد ملی ما یا یک نوشیدنی ملی، نمادی بسیار نمادین است.
نمادگرایی چند لایه است. دکتر مدوشری گوش به من می گوید: «چای یک نوشیدنی بسیار کلاسیک است.
دکتر گوش یک دانشمند و نویسنده مواد غذایی است که بر روی اولین خاطرات خود به نام خبر: سفر مهاجر کار می کند که شامل فصلی در مورد مشارکت خانواده او با چای هندی است.
در گذشته، چیزی که چای خود را در آن می‌نوشیدید و حتی نحوه نوشیدن آن می‌توانست کلاس شما را در هند نشان دهد: چینی استخوانی برای بریتانیایی‌ها، فولاد ضد زنگ برای هندی‌های ثروتمند، کولهارها (معروف به کلهد، فنجان‌های سفالی بدون لعاب) برای توده‌ها.
نوشیدن چای از نعلبکی مانند موتیبن، کم کلاس محسوب می شد.
