از زمان های قدیم تقریباً در تمام تمدن ها سرکه مهرام به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفته است و نقش مهمی به عنوان طعم دهنده غذا، دارویی، نگهدارنده و پاک کننده ایفا می کند.
با این وجود، اطلاعات بسیار کمی در رابطه با منشا این چاشنی وجود دارد.
صرف نظر از تغییرات مرتبط با سرکه از مناطق و دوره های متفاوت، در اصل، سرکه محلول رقیق اسید استیک است که از اکسیداسیون اتانول به دنبال تخمیر میکروبی به جای سنتز شیمیایی به دست می آید.
سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (FAO) و سازمان بهداشت جهانی (WHO) سرکه را به عنوان مایعی خوراکی که منحصراً از مواد خام نشاسته ای و/یا قندی توسط دو فرآیند متوالی از جمله تخمیر الکل و اسید استیک تولید می شود، تعریف می کنند .
در سراسر جهان، سرکه به طور سنتی در ابتدا از میوه ها، غلات، سبزیجات، محصولات حیوانی (مانند عسل و آب پنیر) یا الکل دم می شود و استراتژی های تولید سرکه را می توان به تخمیر حالت جامد (SSF) و تخمیر حالت مایع (LSF) تقسیم کرد. ) فناوری SSF عمدتاً در آسیا، به ویژه در چین استفاده می شود.
برعکس، LSF، از جمله تخمیر استاتیک سطحی و تخمیر غوطه‌ور، عمدتاً در کشورهای اروپایی برای تولید سرکه سنتی و تسریع تولید صنعتی استفاده می‌شود.
در مورد ترکیبات سرکه، این سرکه دارای انواع مختلفی از مواد آلی، معدنی، پلیمرها، ذرات (نانو)، ماکرومولکول‌ها، مولکول‌های کوچک و مولکول‌های قطبی و غیرقطبی و همچنین مواد ثابت و کمیاب است .
سرکه علاوه بر نقش آن به عنوان چاشنی، فواید سلامتی بسیاری از جمله ضد میکروبی، آنتی اکسیدانی، کاهش دهنده کلسترول، ضد چاقی، ضد فشار خون و اثرات تحریک کننده سیستم ایمنی را نشان می دهد.
